Referenties

Twee dagen ervoor was ik aangekomen in deze Turkse metropool. Ik zal hier waarschijnlijk een week of 2 blijven en ik wilde dan ook maar zo snel mogelijk van die operatie af zijn! Terugkijkend, was het niks om erg tegen op te zien. Maar dat doe je toch stiekem een beetje als je naar het “Istanbul Surgery Hospital” loopt die ochtend…

Ik liep de kliniek in en ik had meteen geluk. Het oorspronkelijke plan was dat ik opgehaald zou worden door ene “Dogan”, maar in plaats daarvan wachtte de prachtige zuster Fatma mij aldaar op. Mijn komst werd kennelijk al verwacht. Eerst zouden wat onderzoekjes gedaan worden om mijn ogen van binnen en van buiten door te meten om vervolgens te kijken of die ook daadwerkelijk geschikt waren voor operatie. Volgens mij had dat te maken met de dikte van je hoornvlies. Ik had al eens eerder wat vooronderzoeken laten uitvoeren in Amsterdam en daar bleek uit dat mijn ogen ­- hoewel slecht van kwaliteit als het op kijken aankomt -, prima geschikt waren voor een operatie, dus hier was ik niet zo bang voor.

Officieel afscheid van de bril…

De supervriendelijke Zuster Fatma en ik voor het ziekenhuis

En inderdaad bleek na een paar uur van verschillende vooronderzoeken dat ik een dik, groot, groen sein kreeg voor de operatie. Alles ging heel snel. ‘s Morgens om 9 uur entree. En even na het middaguur liep ik met Fatma al de trap op richting de operatiekamer.

Een van de vooronderzoeken bij de ogendokter

Ze bood me een “relaxpil” aan voor onmiddellijk gebruik. Ik weet niet of ik er gespannen uitzag, maar ik ga ervan uit dat ze dat bij iedereen doen. Verder kreeg ik nog wat instructies voor de verschillende druppeltjes die je de week volgend op je operatie in je ogen moet doen en als toetje ook nog een slaappil, voor die avond..

“Let’s wait for the relax pill to work in about 10 minutes and then we’ll go to the operation room!”, zei een opgewekte Fatma. Alright… Ik vroeg nog of ze niet nog een doosje van die pillen had, gewoon om zeker te zijn. Een glimlach kon ik wel krijgen. Maar nog wat pillen niet.

Het volgende kwartier kan ik het beste beschrijven alsof je bij de tandarts bent, maar je hebt geen gaatjes, het is alleen een onderzoek waaruit blijkt dat er niks aan de hand is met je gebit. Met andere woorden: je voelt je licht ongemakkelijk, maar het doet allemaal geen pijn en na een kwartier krijg je een skibril op en mag je weer weg. Als ik toch een beetje zenuwachtig werd (het blijft niet leuk als er met je ogen wordt gerommeld) legde Fatma (die me de hele dag vergezelde bij alle onderzoeken) een hand op mijn arm en zei vriendelijk dat het allemaal goed kwam. Zoiets kan je dan net gebruiken! Ze zouden bij tandartsen in Nederland verplicht een Fatma moeten hebben die je bij een helse wortelkanaalbehandeling liefkozend toespreekt en een hand op je bezwete armen legt!

The Fundracer onder zeil… Picture made by zuster Fatma.

Na de operatie krijg je een skibril kado…

Maar dat kwartier… Dat is het dan ook! Dus, de hele behandeling, inclusief alle vooronderzoeken duurt in totaal een halve dag. Bij vertrek uit het ziekenhuis is het eigenlijk beter om iemand bij je te hebben die je een beetje kan begeleiden. Maar The Fundracer is eigenwijs en ‘kon het alleen wel af’. Daarom was ik gedwongen mijn portemonnee af te staan aan een taxichauffeur en hem te vragen  “er maar iets uit te halen” omdat ik zo net na de operatie nog maar weinig zag… Overigens bleek de volgende dag dat het een eerlijke chauffeur was. Mijn ervaring met het Turkse volk is sowieso dat het goudeerlijke (en ongelooflijk gastvrije) mensen zijn. Als je op je kamer of waar dan ook aangekomen bent, wordt geadviseerd om te rusten en je ogen dicht te houden. Wat ik uiteraard braaf deed. Zo rond een uur of 20.00 was ik er wel klaar mee want ik verveelde me natuurlijk dood zo met mijn ogen dicht, plus een verbod op TV of boek (en de radio was in het Turks), dus ik gooide de slaappil van zuster Fatma naar binnen. En dan word je dus 10 uur later wakker met de ogen van een…. HAVIK!!

‘s middags na de operatie zo rond een uur of 13.00… Al weer buiten!

Nog even terug naar de kliniek voor een na-onderzoek waar ik met vlag en wimpel voor de oogtest slaagde en ik stond weer op straat als een vrij man. Met ogen van een straaljagerpiloot.

Testuitslag. En hier is een 0 goed!!

Alma Care: Ik wil jullie ontzettend bedanken. Met deze ogen is het fietsen toch echt een stukje makkelijker geworden! Het is niet fijn om met vieze, koude handen je lenzen uit te moeten doen in je tent ‘s avonds. Of niks te kunnen zien door een bril met regendruppels erop. Of gewoon een scheve bril te hebben omdat je er die ochtend op hebt gezeten…

En aan iedereen die dit leest en er ook aan denkt om zich te laten behandelen in het ziekenhuis in Istanbul via Alma Care… Ga even naar www.almacare.nl of mail mij als je wat meer informatie wil. Het mag duidelijk zijn: ik kan oprecht en met volle overtuiging zeggen dat ik het iedereen zou aanraden (als je tenminste slechte ogen hebt)… En echt niet omdat ik nou toevallig gesponsord wordt. Het is gewoon een super professioneel ziekenhuis met uitstekende voorzieningen waar je persoonlijk geholpen wordt en met heel aardige mensen. En je kunt het nog combineren met een bezoek aan Istanbul ook! Allemaal voor een prijs waar je in Nederland nog net niet 1 oog voor kunt laten opereren…

Ennuh… Vraag naar Fatma (ook zonder operatie..)!!

Net na de check de volgende dag. Een blije Bart met wedstrijdogen loopt lachend de kliniek uit!